Καλές γιορτές!!!

Εύχομαι σε όλους σας να έχετε καλές γιορτές.

Το 2016 να σας φέρει ότι επιθυμείτε και να είναι πολύ καλύτερο από το 2015.

Χρόνια πολλά!!!

Και τώρα προνήπιο!!!

Καλησπέρα!!!!

Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω πόσο μεγάλωσε ο γιόκας μου και έφτασε η ώρα να πάει στο προνήπιο.

Είχαμε κάνει την προετοιμασία για την αλλαγή από τον παιδικό σταθμό στο προνήπιο και μπορώ να πω ότι περίμενε πως και πως για να πάει στο "πιο μεγάλο σχολείο".

Την Παρασκευή, όπως θα δείτε στη φωτογραφία, έγινε μοντέλο για να πάει στον αγιασμό. 

Αφού ολοκληρώθηκε ο αγιασμός, μας ενημέρωσαν για τα τμήματα και για την ώρα που θα σχολούσαν την πρώτη εβδομάδα.

 Την Τρίτη ήταν η πρώτη μέρα που μπήκε κανονικά στην τάξη. Δεν έκλαψε καθόλου,ίσα ίσα με παράτησε σύξυλη στην πόρτα. Όταν πήγα να τον πάρω στο σχόλασμα ήταν πολύ χαρούμενος και ενθουσιασμένος. Μου είπε πως πέρασε καλά και γνώρισε καινούργια παιδιά. 

Δεν  μπορώ ακόμη να πιστέψω πόσο μεγάλωσε από πέρσι και την πρώτη μέρα στον παιδικό μέχρι σήμερα στο προνήπιο.

Εσάς πως πέρασαν τα παιδάκια σας;;

Welcome to Down Under!

Καλησπέρα!

Η ανάρτηση αυτή βρίσκεται εδώ και πάααααρα πολύ καιρό στο πρόχειρο του blogger. Κάποιος θα βρεθεί να πει "γιατί την ποστάρεις τώρα με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα;". Η ανάρτηση αυτή είναι μια γλυκιά ανάμνηση που θέλω να μοιραστώ και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να ξαναζήσω.

Λοιπόν, στην προηγούμενη ανάρτηση, σας είχα γράψει πως θα αναφερόμουν ξεχωριστά για το Νοέμβριο του 2014. Ήρθε, λοιπόν η ώρα να μάθετε και εσείς τι έγινε εκείνη την περίοδο.

Λίγο πριν τελειώσω με τη δουλειά, Ιούνιο 2014, ξεκινήσαμε την έρευνα για εισιτήρια προς Αυστραλία, για να πάμε να δούμε τον αδερφό μου. Μου βγήκαν τα μάτια στο ίντερνετ. Αντε τώρα εσύ να βρείς εισιτήριο που να είναι οικονομικό αλλά και η διάρκεια πτήσης να μην είναι πολλές ώρες. Αν ημασταν μόνο εγώ και ο άντρας μου δεν θα μας πείραζε, έλα όμως που έχουμε και το γιόκα μας και δεν έπρεπε να ταλαιπωρηθεί. Τελικά δεν άντεξα και πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο που δουλεύει η ξαδέρφη μου και μας βρήκε σε πολύ συμφέρουσα τιμή τα εισιτήρια με Singapore airlines μέσω Κωνσταντινούπολης.

Δεν μπορώ να πω χάρηκα μόλις τα πήρα στα χέρια μου, αλλά κάτι με έτρωγε. Τι θα γίνει αν με φωνάξουν στη δουλειά νωρίτερα;;; ( Δεν είναι ποτέ σταθερή η ημερομηνία που μας φωνάζουν). Και όπως καταλαβαίνεται με κάλεσαν αρχές Οκτώβρη να παρουσιαστώ. Ωχχχχ τι κάνω τώρα;;; Για να μην τα πολυλογώ , υπάρχει για τους αναπληρωτές που δουλεύουν στην εκπαίδευση μια τετράμηνη άδεια άνευ αποδοχών λόγω ανατροφής παιδιού και επειδή ο Λευτέρης είναι κάτω των 6 ετών έκανα αίτηση για τον ένα μήνα και μου την έδωσαν. 

Έτσι λοιπόν 2 Νοεμβρίου ξεκινήσαμε από τη Ρόδο. Μείναμε Αθήνα για ένα βράδυ και πρωί πρωί πετάξαμε για Κωνσταντινούπολη. Ευτυχώς τις βαλίτσες τις δώσαμε από Ρόδο και θα τις παραλαμβάναμε από Σύδνεϊ. Ο Λευτέρης με ξεθέωσε από Κωνσταντινούπολη- Σιγκαπούρη (πτήση 10 ώρες περίπου) και αυτό γιατί τον ξύπνησα για να φάει φαγητό (τι το ήθελα..;). Μισή ώρα πριν προσγειωθούμε τον πήρε ο ύπνος, ευτυχώς στο αεροδρόμιο της Σιγκαπούρης τα καροτσάκια για τις βαλίτσες έχουν καθισματάκι για παιδιά και δεν χρειάστηκε να τον κουβαλάμε στα χέρια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να φτάσουμε στην έξοδο αναχώρησης για Αυστραλία κάναμε 15 λεπτά περπάτημα και πήραμε το μετρό του αεροδρομίου!!!Ο μικρός ξύπνησε πια 2 ώρες πριν φτάσουμε στο Σύδνεϊ (9 ώρες πτήση).

Χρειαστήκαμε μερικές μέρες να ξεπεράσουμε το jetlag αλλά κατά τ' άλλα περάσαμε πολύ καλά. Να σας πω τι μου έκανε εντύπωση. 1) Οδηγούν από την αριστερή πλευρά (όπως Αγγλία), στις διαβάσεις έχουν τόξο προς τα που να ελέγξεις για να περάσεις αλλά και μόλις πατήσεις το πόδι σου σε αυτές θα σταματήσουν για να περάσεις. Όπου και αν πήγαμε δεν ακούσαμε κόρνα αυτοκινήτου, και δεν είδαμε ούτε ένα μηχανάκι παρά 2 μηχανές μεγάλου κυβισμού.
2) Είναι πολύ αυστηροί στους κανονισμούς του Κ.Ο.Κ. και στις θέσεις παρκαρίσματος (δεν επιτρέπεται να πατάς τη γραμμή του πάρκινγκ).
3) Δεν βλέπεις σκουπίδια πουθενά. Κάθε σπίτι έχει 2 κάδους (ανακύκλωσης και μη), εκεί που μένει ο αδερφός μου περνάνε κάθε Πέμπτη για να τους αδειάσουν. Έχουν πολύ πράσινο και πολλά πάρκα στα οποία υπάρχουν κάδοι για τα σκουπίδια και πάνω σε αυτούς έχουν σακούλες για να πέρνουν οι άνθρωποι που βγάζουν βόλτα το σκυλάκι τους.
4) Το σχολείο που φοιτούν τα ανίψια μου. Το ωράριο τους 9 με 15.30. Δεν είχαν ποτέ μαθήματα για το σπίτι, όλα τα έκαναν εκεί. Η μεγάλη επειδή θα πήγαινε σε high school, την έστελναν μέσα σ' ένα μήνα 4 φορές στο σχολείο που θα πήγαινε για να εγκλιματιστεί.
5) Κάθε Κυριακή με ένα εισιτήριο των 2,50 AUD μπορείς να πάρεις όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς (λεωφορείο, τρένο, φέρρυ).
6) Τα super market και κάποια καταστήματα είναι ανοικτά και Κυριακή. Το συνήθες ωράριό τους 6 με 12 το  βράδυ, δεν βλέπεις ουρές στα ταμεία γιατί έχουν και τα μηχανήματα που πας μόνος, σκανάρεις τα προϊόντα, τοποθετείς σε τσάντες, πληρώνεις- πέρνεις ρέστα και φεύγεις. Τα περισσότερα από αυτά είναι σε μέσα σε mall.
7) Οι τιμές είναι σε όλα ακριβές, εκτός από τα ηλεκτρικά είδη.
8) Αν θες να βγεις για φαγητό ή ποτό, τις καθημερινές, πρέπει να ξέρεις πως γύρω στις 9 με 10 το βράδυ όλα κλείνουν και το Σαββατοκύριακο το πολύ μέχρι τις 12.

Τρεις εβδομάδες μείναμε εκεί, είδαμε συγγενείς, φίλους και να σας πω την αλήθεια μελαγχόλησα όταν γυρίσαμε. Για το κλείσιμο σας έχω λίγες από τις φωτογραφίες που βγάλαμε.

Η επιστροφή.

Καλησπέρα σε όλη τη μπλογκογειτονιά.

Αφού ξεαράχνιασα το μπλογκοσπιτάκι μου, είπα να σας γράψω μετά από τόσο καιρό. Καταρχήν εύχομαι σε όλους καλή χρονιά και το 2015 να σας φέρει ότι επιθυμείτε.

Ο Λευτέρης συνεχίζει στον παιδικό σταθμό. Σχεδόν κάθε μήνα μέχρι σήμερα, με εξαίρεση το Νοέμβριο ( για το τι έγινε τότε θα σας το γράψω σε άλλο πόστ), όλο και καμία ιωσούλα θα φέρει στο σπίτι με αποτέλεσμα μαζί με τον μικρό να αρρωσταίνω και εγώ. Οτι χειρότερο να μη βγαίνει η φωνή και να πρέπει να πάω στη δουλειά.

Τον Δεκέμβριο ήταν η χριστουγεννιάτικη γιορτή . Ο Λευτέρης, ευτυχώς, δεν δυσκολεύτηκε να μάθει το ποίημά του. Το κακό ήταν ότι κατέληξε την ημέρα της γιορτής να είναι άρρωστος με συνάχι και βήχα. Παρότι ήταν άρρωστος ήθελε να πάει στη γιορτή, δεν ήθελε όμως να βάλει τη στολή του χιονάνθρωπου. Φτάσαμε στην αίθουσα, τον πήγα στα παρασκήνια με τα άλλα παιδιά και η δασκάλα του κατάφερε να του φορέσει τη στολή. Παρά τα ευτράπελα, το βήχα, το συνάχι και το γεγονός ότι ήταν τελευταία η ομάδα του για τα ποιήματα, ο γιόκας μου κατάφερε να πει το ποίημα και ' γω η κουκουβάγια μάνα να κλαίω από συγκίνηση. Μα δεν είναι γλύκας στη φωτογραφία;

Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά τα περάσαμε στην Αθήνα με τους γονείς του Γιάννη μου. Μπορεί ο καιρός να μην ήταν κάποιες μέρες καλός αλλά καταφέραμε να πάμε βόλτα στο εκπτωτικό χωριό Mcarthur Glen, στο Athens Metro Mall αλλά και στο κέντρο της Αθήνας. Ο Λευτέρης είχε τα τυχερά του, αφού τραγούδησε μαζί με τον Πέτρο aka MASTER TEMPO. Σας έχω φωτογραφία αλλά και το βίντεο που δημοσίευσε στη σελίδα του ο Πέτρος (του δώσαμε την άδεια για να το ποστάρει).

Εσείς πως περάσατε;;;

Δημοσίευση by MASTER TEMPO.

Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη πεις!

Αυτή η παροιμία είναι η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό σήμερα.

Όπως σας είχα γράψει στην προηγούμενη ανάρτηση, ο Λευτέρης ξεκίνησε στον παιδικό σταθμό και δεν είχαμε πρόβλημα. Οι βρεφοκόμοι μου έλεγαν πως με αναζητούσε κάποιες στιγμές και αν κάτι δεν του άρεσε. Μάλιστα σε Σαββατοκύριακο που μεσολάβησε όταν ξύπνησε και του είπα πως δεν έχει παιδικό σταθμό, απογοητεύτηκε. 

Πριν προχωρήσω, να σας δείξω και τι έφτιαξαν στον παιδικό λόγω της γιορτής που είχαμε εδώ στο χωριό.

Ερχόμαστε τώρα στις τελευταίες μέρες.

Ο μικρός πέρασε μια ίωση και έμεινε στο σπίτι δυο -τρεις μέρες. Πήγαμε στον παιδικό τη μια μέρα και άρχισε να μην θέλει να μείνει. Αφού τα κατάφερα και έφυγα, με πήραν τηλέφωνο μετά από καμία ώρα να πάω να τον πάρω γιατί είχε κάνει εμετό (τι σας γράφω τώρα, χίλια συγγνώμη). Πέρασα τις ενοχές , "εγώ η κακιά η μάνα που έστειλα το παιδί και τους τα έβγαλε εκεί". Πιο πολύ ένιωσα έτσι με τον τρόπο που μου μίλησε η άλλη βρεφοκόμος και όχι αυτή που έχει στην τάξη της το Λευτέρη. 

Την επόμενη έμεινε σπίτι και σήμερα πήγαμε ξανά.

Φτάσαμε, μπήκε μέσα και μόλις του έδωσα το παγούρι για να κρεμάσουμε τη τσάντα, ξεκίνησε να κλαίει και να φωνάζει να πάμε σπίτι. Παιδιά τι να σας πω, σφίκτηκε η καρδιά μου. Ήρθε η υπεύθυνη της τάξης του τον πήρε αγκαλιά και μου είπε να μην ανησυχώ... "είναι η προσαρμογή". 

Έφυγα και κοιτούσα το κινητό για μια ώρα μην τυχόν με πάρουν τηλέφωνο.

Ενοχές στο φουλ.

Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι;;;


UPDATE: Πήγα κανονικά το μεσημέρι να τον πάρω. Είδα πως φορούσε άλλα ρούχα και ρώτησα αν έγινε κάτι. Ο πονηρός το πρωί, έκανε επίτηδες εμετό (το θυμόταν από την προηγούμενη φορά που πήγα να τον πάρω). Αφού τον άλλαξαν, μου είπαν πως με αναζήτησε πάλι για λίγο αλλά ούτε έκλαψε και συνέχισε να παίζει με τα άλλα παιδάκια.  

Πρώτη μέρα στο σχολείο!

Καλησπέρα!!!

Πριν από λίγο καιρό, εγώ όπως και άλλες μαμάδες, έστειλα τα δικαιολογητικά για τους παιδικούς σταθμούς μέσω του προγράμματος ΕΣΠΑ. Αναρτήθηκαν οι οριστικοί πίνακες και ο Λευτέρης ήταν μέσα λίστα (να σας πώ την αλήθεια δεν το περίμενα γιατί δεν είχαμε πολλά μόρια).

Πρώτη του Σεπτέμβρη, πήγαμε στον παιδικό σταθμό για να κάνουμε την εγγραφή και να μας πουν τι χρειάζεται να έχει μαζί του. Η υπεύθυνη του παιδικού μου είπε πως θα μ'ενημέρωνε πότε να πάρω τον μικρό, γιατί παίρνουν τα παιδιά σταδιακά για καλύτερη προσαρμογή. Μετά από εκεί βγήκαμε για τα απαραίτητα ψώνια, ξέρετε τσάντα, παγούρι κ.τ.λ.

Την Παρασκευή, ήταν η πρώτη μέρα που θα πήγαινε στον παιδικό. Έπαθε μια μικρή κρίση πριν φύγουμε από το σπίτι. Ήθελε να πάει στον παιδικό, αλλά η τσάντα του να μείνει στο δωμάτιό του για να μην χαλάσει. Ευτυχώς το ξεπέρασε γρήγορα και ξεκινήσαμε στην ώρα μας. Για πρώτη μέρα θα έμενε μια ώρα. Με το που φτάσαμε και είδε τα παιδάκια, τρελάθηκε. Εγώ ήμουν μες στο άγχος , γιατί δεν είναι και το πιο εύκολο παιδί και πρώτη φορά τον αφήνω κάπου με άτομα που δεν γνωρίζει. Ευτυχώς με καθησύχασαν και έφυγα πιο ήρεμη.

Όταν πήγαμε να τον πάρουμε με τον Γιάννη, ο Λευτέρης δεν ήθελε να φύγει από την τάξη. Μου είπαν ότι με αναζήτησε μια φορά αλλά μέχρι εκεί. Ούτε φώναξε, ούτε έκλαψε. Για να δούμε πως θα τα πάει όταν μείνει πιο πολλές ώρες.

Τώρα που ξαναβλέπω τη φωτογραφία συνειδητοποιώ πως το παιδί μου έχει μεγαλώσει πάρα πολύ.(Τώρα μίλησε η μαμά κουκουβάγια).

Πως ήταν η δική σας πρώτη μέρα στο σχολείο;

Επέστρεψα δριμύτερη!

Καλησπέρα !!!

Θα αφήσω ασχολίαστο το γεγονός ότι έχω δυο μήνες να σας γράψω, αλλά θα σας πω πως δεν παρέλειπα να επισκέπτομαι τα μπλογκοσπιτάκια και να διαβάζω αυτά που γράφατε. Καιρός να προχωρήσω σε αυτά που έχουν συμβεί το διάστημα των δυο μηνών.

Καταρχήν, η σύμβαση με τη δουλειά έληξε και ξαναπέρασα τις πόρτες του ΟΑΕΔ. Μπορώ να πω ότι κουράστηκα πολύ, νέος θεσμός της επιτροπής που ήμουν, καλύπταμε πέντε Δημοτικά Σχολεία, λίγο το χρονικό διάστημα για ολοκληρωμένη υποστήριξη γονέων και παιδιών. Παρά την κούραση, σωματική και ψυχολογική, λέω δόξα το Θεό που είχα μια δουλειά μετά από δυο χρόνια ανεργίας. Τώρα περιμένω τη φετινή προκήρυξη για το Ειδικό Εκπαιδευτικό Προσωπικό και ελπίζω να με ξαναπάρουν τη φετινή σχολική χρονιά.

Κεφάλαιο ΑΣΠΑΙΤΕ

Αυτό το κεφάλαιο ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Στις 30 Ιουνίου έγινε η ορκομωσία και έχω πλέον στα χέρια μου το πολυπόθητο Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Επάρκειας με βαθμό 9,8 Άριστα( έχω φωτογραφία παρακάτω από το N. Nanev.) Θα μου λείψουν κάποια συγκεκριμένα άτομα, αλλά πάνω απ' όλα η Ευαγγελία στη γραμματεία που για ότι χρειαζόμουνα ήταν εκεί για να με βοηθήσει.

Αφού τελείωσα με όλα αυτά, ήρθε η ώρα των διακοπών. Πήρα το Λευτέρη και πήγαμε Σάμο. Οι γονείς του Γιάννη, πάνε κάθε καλοκαίρι εκεί οπότε ήταν ευκαιρία για να δουν και τον μικρό. Μείναμε μια εβδομάδα , κάναμε τα μπάνια και τις βόλτες μας στο Καρλόβασι. Eγώ μπορώ να πω πως ξεκουράστηκα και ο Λευτέρης χόρτασε παιχνίδι με τα παιδιά στην πλατεία του χωριού (μέναμε στα Κονταίικα).

Και φτάνω στο τελευταίο θέμα που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα. Το κόψιμο της πάνας του τρίχρονου Λευτέρη. Συζήτησα με τον παιδίατρο και μου λέει να μην τον ζορίσω γιατί μάλλον είναι ανώριμος γι' αυτό και αν ζοριστεί θα μας γυρίσει μπούμερανγκ με ουρολοιμώξεις και δυσκοιλιότητα. Έτσι, ξεκινήσαμε σιγά σιγά να βάζουμε βρακάκι και να δούμε πως τα πάει. Ατυχήματα πολλά, δεν λέω τίποτα, δυο φορές που τα κατάφερε τον επιβράβευσα. Γνώμες πολλές.... "Μην του βάζεις πάνα όταν πάτε βόλτα, κράτα αλλαξιές μαζί σου, να τον βάζεις κάθε μισή ώρα στο γιογιό" και άλλες πολλές που μ' έχουν φτάσει σε σημείο να στεναχωριέμαι και να μην ξέρω τι να κάνω, επειδή δεν τα καταφέρνει. 

Τελικά τι είναι σωστό και τι είναι λάθος;

Οποιοδήποτε σχόλιο που θα μπορούσε να με βοηθήσει είναι ευπρόσδεκτο. 

Ελπίζω να μη σας κούρασα.