Αυτές οι λέξεις που αλλάζουν τα πάντα.

Καλησπέρα, καλησπέρα.

 

Περασμένες δώδεκα , ο Λευτέρης κοιμάται και βρήκα ευκαιρία να σας γράψω .

 

Ο Σεπτέμβριος κυλάει ομαλά μέχρι στιγμής. Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε  το πανηγύρι για την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Τρεις μέρες (Παρασκευή- Σαββάτο-Κυριακή) , πέρα από το ντίλι ντίλι της ορχήστρας μέχρι αργά το βράδυ, όλος ο τόπος μύριζε ψητό κρέας στα κάρβουνα. Δεν μπορώ να πω , τα σουβλάκια τα τιμήσαμε δεόντως. Γιατί πάντα του πανηγυριού είναι τόσο νόστιμα;

 

Ο Λευτέρης έχει δώσει ρεσιτάλ τις τελευταίες μέρες. Τι να σας πρωτογράψω;;; Δεν προλαβαίνει να ξεκινήσει μια διαφήμιση και φωνάζει το τι διαφημίζεται . Από το Carrefour και το Lidl μέχρι τη Vodafone και το γιαούρτι οποιασδήποτε εταιρίας.

Μου φώναζε πριν μερικές μέρες ,όταν ήμουν στην κουζίνα, "παπούλου" - "παπούλου". Βρε ν'αναρωτιέμαι μα τι λέει αυτό το παιδί και κάνει το θεϊκό. Μου δείχνει με το δακτυλάκι του ,στο διαφημιστικό του σούπερ μάρκετ , τα μπισκότα παπαδοπούλου.

Το πιο γλυκό , όμως, το φύλαγε για σήμερα το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί. Αφού ήπιε το γάλα του, με πήρε αγκαλιά και είπε "παπώ (σ'αγαπώ) μαμά". Με πήραν τα ζουμιά εκείνη την ώρα . Πότε ήταν ένα τόσο δα μωράκι και σήμερα έχει φτάσει δυόμιση χρονών .

Αν κλαίω μόνο που ακούω τις λέξεις που λέει, απορώ πως θ'αντιδράσω όταν μιλήσει κανονικά.

 

Καληνύχτα!!!