Καλησπέρα, καλησπέρα!
Έπιασε κι εδώ για τα καλά η βροχή, που δεν τολμάω να ξεμυτίσω από το σπίτι.
Γενικά , σήμερα ,δεν είναι μια καλή μέρα για μένα.
Ο λόγος... Σαν σήμερα , 14 Νοεμβρίου 2002, έχασα έτσι ξαφνικά τον μπαμπά μου.
Εγώ, φοιτήτρια στο Ηράκλειο τότε, αμέριμνη , μου τηλεφώνησαν και μου είπαν πως πέθανε. Ευτυχώς που ήμουν σε μιας φίλης το σπίτι και με περιμάζεψε από το πάτωμα λιπόθυμη.
Η τελευταία φορά που του μίλησα ήταν στην γιορτή μου και μου είχε πει πως ήταν καλά απλά είχε μια μικροενόχληση στο χειρουργημένο χέρι, όπως πάντα, από την αλλαγή του καιρού. Που να ήξερα πως αυτή η ενόχληση ήταν σύμπτωμα του εμφράγματος.
Ήρθα στη Ρόδο για την κηδεία και μετά τα εννιάμερα επέστρεψα στις σπουδές γιατί μου είχαν μείνει δυο εξάμηνα και δεν μπορούσα να τα παρατήσω.
Μου λείπει πάρα πολύ και πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου ν'αναρωτιέται αν ζούσε εκείνος πόσο διαφορετικά θα ήταν κάποια πράγματα.
Δεν θέλω να σας ψυχοπλακώσω άλλο .
Θα τα πούμε πάλι .
Σταματία μου ήσουν πολύ δεμένη με το μπαμπάκα σου υποθέτω. Μας έχεις ξαναγράψει νομίζω γι'αυτόν. Είμαι σίγουρη πως από εκεί ψηλά, σε προσέχει και χαίρεται για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εγώ λατρεύω τον μπαμπάκα μου απόλυτα και μόνο στη σκέψη πως κάποια στιγμή θα τον χάσω τρελαίνομαι!!!
Να είναι όλοι καλά οι γονείς μας πάντα!!! Και εμείς φυσικά και όλος ο κόσμος:)
Δεν μας ψυχοπλακώνεις, κορίτσι μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μας έχουμε βιώσει την απώλεια... Δυστυχώς...
Αγκαλιά και φιλί σου αφήνω!
Να είσαι καλά και να τον θυμάσαι με αγάπη!
Λυπαμαι πολυ Σταματια μου..εζησες πολυ βιαια την απωλεια του μπαμπα σου.Να εισαι παντα καλα να τον θυμασαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταματία μου η απώλεια των γονιών είναι σταθμός στη ζωή μας !
ΑπάντησηΔιαγραφήΟταν χάνεται νέος και ξαφνικά είναι ακόμα πιο οδυνηρό!
Φιλάκια
Σταματία μου κανένα ψυχοπλάκωμα, όλοι μας έχουμε χάσει αγαπημένο πρόσωπο. Το να χάνεις γονιό είναι δύσκολο. Να ζήσεις να θυμάσαι όλες τις όμορφες στιγμές με τον πατέρα σου. φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπέρα γλυκιά μου Σταματία..γιαυτό είμαστε εδώ κορίτσι μου..όχι μόνο για χαχα..είμαστε για στήριξη και συμπαράσταση στις δύσκολες στιγμές μας..μιά οικογένεια είμαστε όλοι κι ας μην γνωριζόμαστε στο πρόσωπο..γιατί εξάλλου κάνουμε τις αναρτήσεις μας?για να τις καμαρώνουμε?για να τις βλέπουν τα φιλαράκια μας τις κάνουμε..κοριτσάκι μου μεγάλη πληγή είναι να χάνουμε κάποιο γονέα..μας σημαδεύει απίστευτα..το ότι έχω χάσει τον δικό μου μπαμπά στην τρυφερή ηλικία των 6 ετων με έκανε ιδιαίτερα ευαίσθητη και δυνατή ταυτόχρονα για να στηρίξω την μητέρα μου..ξέρω λοιπόν πως νιώθεις..να ανακουφίζεσαι όταν βλέπεις τα ματάκια των παιδιών σου να λάμπουν..έτσι μόνο..να σκέφτεσαι ότι είναι και δική του συνέχεια ματάκια μου..τα παιδιά μας χαρίζουν ζωή σε κάθε μας άγχος,στενοχώρια και πληγή,,και ξέρουν μοναδικά να κλείνουν τις πληγές..σε φιλώ καλή μου φίλη να είσαι καλά να τον θυμάσαι πάντα..να γαληνέψεις προσπάθησε και ένα όμορφο Σαββατοκύριακο σου εύχομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχως ολοι μας εχουμε βιωσει καποιον χαμο ειναι μεσα στη ζωη αυτο. Κι ο πονος ειναι αβασταχτος απλα με τον καιρο γινεται πιο μαλακος κι η θυμηση τους δε ποναει τοσο πολυ! Ησουν δυνατη παντως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τον θυμάσαι πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφή