Για τον παππού μου!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, οι γονείς της μητέρας μου ήταν πάντα δίπλα μου.

Επειδή οι γονείς μου δούλευαν, με πρόσεχαν συνέχεια ο παππούς και η γιαγιά. Ο παππούς να με πάρει για μπάνιο στη θάλασσα, για βόλτα και όπου αλλού ήθελα.

Ο παππούς μου παραχώρησε  το αυτοκίνητό του, όταν πήρα το δίπλωμα, μέχρι να μου αγοράσουν οι δικοί μου κάποιο άλλο. 

Μου έδωσε το σπίτι του για να μην μένουμε στο ενοίκιο.

Ακόμη και όταν θύμωνα μαζί του, ξέρετε πως είναι οι μεγάλοι ανθρώποι που μιλάνε καμιά φορά χωρίς να σκέφτονται, δεν μπορούσα να του κρατήσω μούτρα για πάνω από δυο λεπτά.

Τα προβλήματα υγείας που είχε τα τελευταία χρόνια και ο θάνατος της γιαγιάς μου τον κατέβαλαν σωματικά και ψυχικά.

Σήμερα το πρωί, δεν άντεξε και άφησε την τελευταία του πνοή, την ώρα που μου μιλούσε η μητέρα μου στο τηλέφωνο για να τρέξω στο σπίτι του. Όταν έφτασα πια , δεν είχε σφυγμό . 

Όσο κι αν το ήξερα, πως δεν θα αντέξει μετά από τη νοσηλεία του στο νοσοκομείο, δεν μπορώ να μην στεναχωρηθώ, να μην κλάψω. Η απώλεια πονάει.

Παππού μου, ξεκουράστηκες πια. Θα μας λείψεις πολύ και να μας προσέχεις από εκεί που θα είσαι.